लडाखचा सफरनामा - 'अमृता'च्या मनातला ... !

माझ्या लडाख टिममधल्या इतरांनी सुद्धा थोडक्यात का होईना पण त्यांचे अनुभव सुद्धा मांडावे म्हणुन मी सर्वांना 'काहीतरी लिहा' अशी विनंती केली होती. अमृताने मला विचारले 'ज्यांना यायचे होते पण यायला जमले नाही अश्यानी लिहिले तर?' मी म्हटले लिही की. तो ही एक चुकवलेला अनुभवच आहे. अमृताने थोडक्यात आणि अतिशय सुंदर शब्दात तिचे अनुभव शब्दबंध करून पाठवले आहेत. खरंतरं माझे लडाखवरील लिखाण पूर्ण झाल्यावर मी हे पब्लिश करणार होतो पण इतके सुंदर लिखाण सर्वांनीच वाचावे म्हणुन आज लगेचच पब्लिश करतोय.

"रोहनने लडाखला जायचे प्लान ठरवायला सुरूवात केली आणि तेव्हापासून जायचे वेध लागलेले. मी काही प्रदर्शनांमधून पाहिलेलं लडाखचं निसर्ग सौंदर्य स्वतः अनुभवायची तीव्र ईर्षा होती. हा मस्त चांस मिळणार म्हणून खुप आनंदात होते मी. पण काही आनंद किती क्षणभंगूर ठरतात नाही!!!! इकडे रोहनचा जायचा प्लान अलमोस्ट फायनल होत होता आणि माझे काम व ते दिवस हे गणित जमणं अशक्य होत गेलं. त्यात साधनाचं जायचं नक्की झालं आणि झाल्लं... माझ्या मनाने जायची पुन्हा उचल खाल्ली. काम संपवण्याचा आटोकात प्रयत्न केला, संपेल असे वाटूही लागले पण तेव्हा दुसर्‍याच प्रश्नाने डोके वर काढले. घरच्यांचा विरोध (जो की कधी नसतो) पण ह्या वेळेस बाईक्सवरून जाणे आणि तेही लडाखपर्यंत!!!! वरून तब्येत अतिशय 'स्ट्रॉंग' असल्याने त्या विरोधास अजूनच मजबूती आली आणि माझा ठराव नामंजूर करण्यात आला (आधीच घरच्यांच्या बर्‍याच गोष्टी न ऎकत असल्याने मी हा विरोध निमूट स्वीकारला)"

"रोहन व साधनाकडून तयारीचे अपडेट्स मिळतच होते. ते ऐकून पुन्हा अस्वस्थ व्हायला व्हायच पण जवळ-जवळ त्या सगळ्यांएवढीच माझीपण एक्साइटमेंट लेव्हल हाय होती. शिवाय ह्या माझ्या सगळ्या मित्र-मैत्रिणींची ही अभूतपूर्व मोहीम व्यवस्थित पार पडावी ह्याची काळजी होतीच. फायनली तो दिवस ऊजाडला. त्यादिवशी सकाळीच फोनवरून सर्वांना त्यांच्या प्रवासासाठी शुभेच्छा दिल्या. (श्याsss ….) आज आपणंही त्यांच्यात असतो ही खंत मनात तशीच होती!!!! दुसर्‍या दिवशी रोहन येणार होता आणि तो लडाखला जाण्याआधी आम्ही सगळे भेटणार होतो. ते पण कुठे तर ईएनटी स्पेशालिस्टकडे!!! रोहनचा कान यायच्या आधीपासून दुखत होता तेव्हा लडाखला जायच्या आधी तपासून गेलेले बरे म्हणून त्याची अपॉइट्मेंट असताना तिकडेच भेटू असे ठरले. ठरल्याप्रमाणे रात्री आम्ही सगळे भेटलो व प्रवासासाठी शुभेच्छ देऊन आम्ही थोड्याच वेळात निघालो. एक दिवसाने उशिरा तोही श्रीनगरला पोहोचला आणि मग सुरू झाला त्याचा “लडाखचा सफरनामा”!!!!"

"ह्या सफरीचे अपडेट्स आम्हांला रोहन व साधनाकडून मिळायचे. आज एवढ्या उंचीवर, अमूक-अमूक फुटांवर, ह्या लेकला, त्या ‘पास’ला... कोणाची तब्येत खराब....तर कोणाची बाईक...कोणाची बाईक पडली...तर कोणी बाईकवरून!!! असं बरंच काही. हे सगळं ऎकताना मज्जा यायची पण तेवढीच ह्या सगळ्यांची काळजी पण वाटायची. अधून मधून बाकींच्यासोबत देखील बोलणे व्हायचे. आपले जवळचे मित्रमैत्रीणी अश्या जोखमीच्या सफरीला गेलेले असले आणि आपण त्यांच्यासोबत नसू तर कशी अस्वथता येते याचा अनुभव न घेतलेलाच बरा!!! ह्या दिवसांतील प्रत्येक क्षण हे सगळे कुठे असतील?? कसे असतील?? काय करत असतील?? या विचारांचाच असायचा. जणुकाही लडाखचे क्षण मीही इकडून अनुभवत होते!!! कदाचित ते प्रत्यक्ष अनुभवायला आसुसलेल्या मनाची तशी समजूत तरी मी काढत होते."


"लडाखला जाता न आल्यामुळे तिकडे गेलेल्या माझ्या मित्रमैत्रिणींच्या फोनची वाट पहाणे व त्यांच्या शब्दांतून तिथला अनुभव घेणे एवढेच फक्त हातात होते आणि ते मी न चुकता करत होते. फोनबरोबरच अजून एका गोष्टीची आतुरतेने वाट बघणॆ चालू होते आणि ते म्हणजे साधनाचा 15 ऑगस्टचा आय.बी.एन. लोकमतवरील लाईव्ह कार्यक्रम!!! तिकडून कार्यक्रमाच्या जोरदार तयारीचे व धावपळीचे वर्णन आमच्यापर्यंत येत होते त्यामुळे उत्सुकता वाढतच होती. अखेर 15 तारखेला सकाळी बरोबर 8.30 ला (खरंतर त्याआधीच) टीव्हीसमोर ठाण मांडून बसले आणि सोबत घरच्यांनाही बसवलं. आपल्या मैत्रिणीचा कार्यक्रम पहाताना वाटणारा आनंद आणि उत्साह काही वेगळाच असतो नाही का???"

"कार्यक्रमात घेतलेले कश्मिरी विद्यार्थींचे इंटरव्हूज अक्षरश: भेदून टाकणारे होते. ओघवते निवेदन, सुंदर लोकेशन्स आणि व्हिडीयो शूट्स ह्यांनी कार्यक्रमाला चार चॉद लावले. भारतीय जवानांच्या शौर्य गाथा व शत्रूबरोबरच्या लढायांचे इतिहासातले रेफरंसेस यांची उत्कृष्ट गुंफण या कार्यक्रमातून घातली गेली होती. 15 ऑगस्टच्या दिवशी ते सर्व ऎकताना, पहाताना अभिमानाचे रोमांच उठले आणि नकळतच डोळ्यांतून घळाघळा पाणी ओघळू लागले. कार्यक्रम सुरू झाल्यापासून एक्साईट्मेंट लेव्हल वाढतच होती. सर्वांना तिकडे एंजॉय करताना पहाताना खूप बरे वाटत होते पण आपण तिथे नसल्याची जाणीव मनाला टोचून जात होती. ...आणि त्यात आई कार्यक्रम पहाता पहाता म्हणाली,”अरेरे, तुलापण पाठवायला हव होतं. तुलाही हे सगळं अनुभवायला मिळालं असतं”....... बस्सं!!!! तेवढंच पुरे होतं एवढ्या दिवसांपासूनचा थोपवलेला बांध मोकळा करायला. ते अश्रु नक्कि कश्यासाठी होते??? मला माझ्या ग्रुपसोबत लडाखला ज़ायला न मिळाले त्यासाठी की शूर जवानांनी दिलेल्या प्राणांच्या आहूतीसाठी की आजही आपली कश्मिरी युवा पिढी स्वातंत्र्याची भाषा करतेय त्यासाठी!!!!!! कदाचित ह्या सग़ळ्यासाठीच!!!!"


"एकंदरीतच ह्या सगळ्या दिवसांत मनात एका वेगळ्याच हूरहूरीने घर केले होते. उत्सुकतेचे व काहिश्या काळजीचे हे दिवस भराभर निघूनही गेले. आता वेध लागले होते ते ह्या सगळ्यांच्या परतीचे, सर्वांकडून ऎकावयास मिळणार्‍या त्यांच्या अद्वितीय अनुभवांचे, सोबत केलेल्या मौजमस्तीच्या किस्स्यांचे, लडाखचे अप्रतिम सौंदर्य साठवलेल्या फोटोंचे. आणि हो, या लडाखच्या ट्रीपवरील आय.बी.एन लोकमतवर होणार्‍या साधनाच्या कार्यक्रमाचे. (सध्या वेध {वेड} लागलेत ते “लडाखच्या सफरनामा” मधील नेक्स्ट पोस्ट कधी पब्लिश होतेय याचे) !!! तिथून् परतल्यावर रोहन आम्हांला भेटला तो ह्या सर्वांनी खास तयार करून घेतलेल्या ट्रीपचा पूर्ण रूट असलेल्या टी-शर्टमध्येच आणि मग त्यानंतर सुरू झाला सिलसिला लडाखच्या टी-शर्टसचा (जो की अजूनही चालूच आहे....ही ही ही) त्याच्याकडून काही काही अड्वेंचर्स, मजेचे, अडचणींचे आणि खाण्याचे चटपटीत किस्से ऐकायला मिळत होते. ला, पास, त्सो हे शब्द (अर्थात त्यांच्या अर्थासह) आम्ही शिकत होतो. ते ऎकताना जाम मज्जा यायची पण मनात कुठेतरी खोलवर आपण न गेल्याची टोचणी लागलेलीच होती (किंबहुना ती अजूनही आहेच) साधनाचा “आमची मोटरसायकल डायरी” हा कार्यक्रम पाहून ही टोचणी जरा जास्तच तीव्र झाली. तरीही आपल्या मित्रमैत्रिणींनी घेतलेल्या या अनुभवाबद्दल एक वेगळाच आनंद व अभिमानही वाटत होता. ह्या सगळ्यांनी बाईकवरून अनुभवलेले निसर्ग सौंदर्य, बाईक रायडींगची धम्माल, सैनिकांच्या भूमितले भारावून टाकणारे ते क्षण हे सगळं-सगळं ऎकताना आपण आयुष्यातली एक सुवर्णसंधी दवडली ही जाणीव क्षणोक्षणी होत होती... होत आहे आणि होत राहिल यात काही शंका नाही."


"रोहन 'लडाखच्या सफरनामा' या ब्लॉग सिरिजमधून त्या 15 दिवसांचा जिवंत अनुभव सगळ्यांसमोर मांडतोय. आपल्या लिखाणातून त्याने लडाखच्या सौंदर्याचे, तिथल्या लोकांचे, संस्कृतीचे, आपल्या देशाच्या संरक्षणासाठी अविरत झटणार्‍या सैनिकांच्या वीरश्रीचे, त्यासंबंधित अतिशय प्रेरक अश्या इतिहासाचे रंजक वर्णन केले आहे व त्यातून जे लडाखचे यथार्थ दर्शन घडवले आहे ते वाचून “मी लडाखला का गेले नाही???” यापेक्षा “मी नक्किच लडाखला जाईन” हा मनाचा ठाम निश्चय झालाय. यासाठी रोहनचे मनापासून शतशः आभार!!!! असाच लिहीत रहा... आम्ही आतुरतेने वाट पहात आहोत..."