लडाखवर माझे लिखाण सुरूच आहे ... पण मध्ये-मध्ये कामामुेळ त्यात थोडा खंड पडतोच. अश्यावेळी अधून-मधून माझ्या लडाख टीम मध्ल्यांचे अनुभव मी इकडे मांडतोय. दिपाली म्हणजे आमच्यामधली सर्वात उत्साही आणि आनंदी. कधीही, कुठेही यायला लगेच तयार. 'लडाख का येणार का?' असे विचारल्यावर एका पायावर तयार झाली होती ही पोरगी. खरे सांगायचे तर लडाखला सर्वात जास्त मज्जा सुद्धा तिनेच केली आहे. तिचे अनुभव तिच्याच शब्दात...
"रोहन.. हा जो काही ब्लॉगचा घाट तू घातला आहेस ना तो मस्तच जमून आलाय. आपण सगळे तर एकत्रच जाउन आलोय तरीही वाचायला खुप उत्सुकता वाटते. आज काय लिहिला असेल बरं? रोज चेक करते. मजा येते वाचायला. अभिजीत आणि रोहन या दोन वेड्यांमुळे मला खूप काही बघायला मिळालय आणि या पुढे सुद्धा मिळेल हे नक्की. आयुष्यात कधी ट्रेकिंग न केलेली मी थेट 'सारपास'ला (हिमाचल प्रदेश) गेले ते या दोघांमूळे. कळवा ते ठाणा, फार-फार तर ठाणे ते अंधेरी हाच सगळ्यात मोठा बाईक वरून केलेला प्रवास. त्यानंतर केला तो राजमाची आणि मग थेट लडाख. माझ्या आयुष्यातल्या या क्षणांमूळे या दोघांच खूप मोठ देणे लागते मी."
"रोज रात्रीची मिटिंग, दिवसाचा क्वार्टर मास्टर कोण बनणार?, डे लीडर कोण बनणार? उदया कस सुटायच याची ठरवा-ठरव, अभि भडकलेला तो प्रसंग, माझी आणि अमेय साळवीची बाईकवरची अखंड बडबड, पांगोंगचा ट्रक प्रवास आणि नंतरच शब्दात पकड़ता न येण्यासारखे दृश्य, मोनेस्ट्रीच शांत आणि हजारो वर्षांपूर्वीच्या काळात नेणार वातावरण, त्सो-मोरिरीला जाताना आर्मीच्या जवानाने बळे-बळेच दिलेले ड्रायफ्रूट्स आणि बिस्किट्स, फोटु-लाची न संपणारी पर्वत रांग, मनाली ते चंडीगढ़मधे अभिला आलेली प्रचंड झोप, तेंव्हा माझ्या आणि अमेयच्या फूल-टू सुटलेल्या गप्पा आणि असे बरेच अनुभव."
"लडाख म्हटला की मनात गर्दी होते आठवणींची. हे १३ दिवस एका दुसऱ्याच जगात वावरत होतो आम्ही."
थोडक्यात आणि धावते वर्णन ... :) मस्त.
ReplyDelete